De openingszin zet meteen de toon van deze debuutroman. En ik citeer deze zin niet, om redenen die u zult begrijpen als u het boek leest.
Het Wolfgetal gaat over de vriendschap tussen twee jonge pre-pubers, Vikki en de naamloze ik-figuur. Vikki is het soort vriendin waarvan je als ouder hoopt dat je kind daar nooit mee in aanraking komt: hoewel ze pas elf jaar is rookt ze als een ketter, drinkt ze en flikflooit ze met jongens. De ik-figuur daarentegen komt uit een doorsnee, braaf gezin en laat zich daarom maar al te graag meevoeren in de spannende, verboden wereld van haar vriendin. Haar ouders staan machteloos langs de zijlijn. Dat er onheilspellende dingen staan te gebeuren blijkt uit de korte tussenstukjes, die zinnen uit een schouwrapport bevatten: ‘Het betreft het lijk van een vrouw in vorderende ontbinding’. Het loopt dan ook gruwelijk mis.
Het boek is consequent vanuit het perspectief van de jonge verteller geschreven. Dit maakt dat je je goed kan inleven in de ik-figuur met haar obsessie voor haar foute vriendin en de haat-liefde verhouding met haar bezorgde ouders. Het is een indringende, beklemmende roman die je terugvoert naar je eigen puberteit en je laat afvragen: hoe beïnvloedbaar was ik?
Laura van der Haar is schrijver en dichter. Ze schrijft o.m. voor De Speld en Vice